Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Duo Reges: constructio interrete.
Quis istud, quaeso, nesciebat? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.
Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?